اکثر سازمان‌ها یک استراتژی شامل ادغام قابلیت رویت‌پذیری، تاب آوری و چابکی برای کاهش تاثیر اختلالات ناشناخته استفاده می‌کنند. زنجیره‌های تامینی که این ویژگی‌ها را دارا باشند سریع‌تر به سطح آمادگی اولیه باز می‌گردند که آنها را با نام “پاسخ‌دهندگان اختلال” می‌شناسیم. با این حال زنجیره تامین پس از وقوع اختلال دیگر هرگز به سطح آمادگی کافی اولیه باز نمی‌گردند و پس از اختلالات متعدد ممکن است به شکست نزدیک شوند. با بررسی سازمان‌های پیشرو در مقابله با اختلال مشخص شد که آنها دو ویژگی عمده دارند. آنها توانسته‌اند نرخ اختلال در زنجیره تامین خود را کاهش داده و سازمان خود را به گونه‌ای شکل دهند که تعداد اختلالاتی که تجربه می‌کنند به طور موثری کاهش یابد. به طوری که آنها نسبت به همتایان خود کمتر از یک سوم اختلالات را تجربه می‌کنند که این سازمان‌ها را “شکل‌دهندگان اختلال” می‌نامیم. سازمان‌های پاسخگو به اختلال و شکل‌دهنده اختلال از نظر درآمد، حجم محصولات و تعداد SKU (واحد نگهداری موجودی) باهم تفاوتی ندارند ولی مهم‌ترین تفاوت استراتژیکی آنها این است که شکل‌دهندگان اختلال نسبت به همتایان خود فرآیندها، کانال‌های فروش، نقاط تماس برای سفارش‌ها و کشورها و سایت‌های انتقال موجودی، کمتری دارند. آنها همچنین ارائه دهندگان لجستیک شخص ثالث، حالت‌ها و خطوط حمل‌و‌نقل کمتری دارند و فاصله بیشتری بین تامین‌کنندگان، کارخانه‌ها، انبارها و مراکز توزیع آنها وجود دارد. سازمان‌های شکل‌دهنده اختلال دارای سطح کوچک‌تری هستند و به همین دلیل است که احتمالا اختلالات کمتری را نسبت به همتایان خود تجربه می‌کنند.
شکل دهندگان اختلال درک می‌کنند که محیط ریسک و سطح زنجیره تامین هر دو در چند دهه گذشته تغییر کرده اند. آنها می‌دانند که دید، انعطاف‌پذیری و چابکی مفید هستند اما دیگر کافی نیستند، زیرا رویدادهای مخاطره‌آمیز زیادی وجود دارد که زنجیره تامین آنها را مختل می‌کند. و تشخیص می دهند که می توانند اندازه سطح خود را کنترل کنند. بنابراین، آنها یک استراتژی مدیریت ریسک را ایجاد می کنند که به طور فعال اختلال را شکل می دهد تا اینکه اختلال را به عنوان یک واقعیت بپذیرد.
منبع: www.gartner.com
